Er zijn, in het geweldig grote aanbod aan nieuwe platen die wekelijks op de wereld losgelaten worden, af en toe zaken, waar heel veel mensen naar uitkijken en deze nieuwe van Koum Tara, het ensemble uit Lyon, rond de intrigerende persoonlijkheid van Karim Maurice, is er daar ééntje van. Mensen die deze kolommen weleens vaker lezen, herinneren zich misschien hoe lyrisch ik deed toen eind 2018 de debuutplaat uitkwam. Dit titelloze plaat van toen is ten huize van ondergetekende tot op vandaag jaar na jaar een van de meest gedraaide platen. Alleen zou daar met deze nieuwe wel eens verandering kunnen in komen.

Eigenlijk is er sinds die debuutplaat niet zoveel veranderd , zij het dat zanger Sid Ahmed Belksier niet langer van de partij is en dat zijn vocalen overgenomen worden door Mohamed “Hamidou” Hamam. Verder blijft de winnende formule gehandhaafd, wat betekent dat ook het geweldige strijkersensemble La Camerata van Gaël Rassaert nog altijd van de partij is, wat een garantie is en blijft op een kamerbrede sound en hemelhoge nuance, die nodig zijn om de fusie van Chaâbi, jazz en hedendaags klassiek helemaal uit de verf te laten komen.

De nieuwe plaat -de titel betekent zoveel als “de bloesem van de amandelboom” en is ontleend aan een achttiende-eeuws gedicht van Mohamed Bendebbah, die ook verantwoordelijk is voor de groepsnaam, die dan weer “kom eens kijken” betekent- bevat negen composities, deels origineel van de hand van Maurice, maar ook ontleend aan grote sterren uit de chaâbi, zoals Mahboub Bati -die in de seventies wereldberoemd was en van wie op deze plaat “Khayef Allah” en “Wach Aadabni” een heropfrissing krijgen-, Dahmane El Harrach -zijn “Kifech Nensa” opent de plaat- en Mohamed El Badji,-van wie “Ana Aandi Qalb” een nieuwe invulling krijgt. . De teksten zijn dan weer in niet geringe mate van de hand van de nieuwe zanger.

Way Koum Tara alweer doet, is verdieping zoeken, op zoek gaan naar de ware roots van het genre en de dingen die ze ontdekken, proberen te verbinden met dingen van vandaag. Zo maak je het mee, dat melodieën en teksten van enige leeftijd, naadloos aansluiten bij fonkelnieuwe dingen en dat je nauwelijks kunt merken wat oud is en wat nieuw. Dat is alleen de allergrootsten gegeven en ik durf met de hand op het hart beweren dat deze “Baraaim El-Louz” één van de allerbelangrijkste releases zal blijken te zijn, die je dit jaar ter wereld hebt weten komen. Dit maakt een genre, waarvan velen ten onrechte menen dat het alleen voor gespecialiseerde oren bestemd is, pakken toegankelijker voor heel veel mensen. Dat is de verdienste van elk van de groepsleden, zowel de strijkers als de zanger als de arrangeur en componist, die Karim Maurice is. Van een plaat als deze, kan het belang onmogelijk overschat worden en dus kan ik alleen maar hopen dat de distributie in onze contreien vlotjes verloopt. Dit MOET namelijk gehoord worden!

(Dani Heyvaert)